Week 10 – Always on my mind

Column: Mijn Eigen Schuld

Over mijn persoonlijke schulden

Week 10 – Always on my mind

Hallo allemaal! Leuk dat jullie weer lezen. In voorgaande weken hebben jullie vooral columns gelezen met een heleboel cijfers. En geloof me ook in deze column zullen jullie een aantal bedragen zien, maar ik wil tijdens deze blog iets meer ingaan op het emotionele aspect van het hebben van een schuld. Of in ieder geval mijn gedachten en emoties op het hebben van mijn schuld. Want ja ik ben goed bezig, maar geloof me het is niet altijd even makkelijk.

Maandagochtend

Yes ik kan vandaag lekker uitslapen! Pas om 12 uur hoef ik te beginnen met werk. Ik word wakker rond een uur of 9 en blijf nog even lekker in mijn bed liggen. Ik pak mijn telefoon erbij en kijk een beetje rond op Facebook. En dan.. een advertentie van MS mode met een geweldige broek! Natuurlijk is deze broek beschikbaar in twee kleuren en ik besluit heel snel en automatisch dat ik deze broek wil. De prijs? €39,99. Gelijk gaat mijn verstand alle kanten op. Ach 40 euro dat is toch helemaal niet veel? Als ik gewoon €10 van elke week haal dan kan ik deze broek al kopen en hoef ik er helemaal niet zoveel op in te leveren. Gelijk even checken of deze broek nog in mijn maat is.. ja! Ik klik op in winkelwagen. De broek staat in mijn winkelwagen. Ik draai mij om en zie mijn kledingrekken en de stapel spijkerbroeken netjes opgestapeld op een kast in de hoek van mijn slaapkamer. Onbewust tel ik ze. 12 spijkerbroeken. Heb ik eigenlijk wel een nieuwe spijkerbroek nodig? En gelijk gaat mijn verstand in overlevingsmodus.

Ja maar, deze kleur heb je niet!

Ja maar, dit model heb je nog niet.

Ja maar, kijk hoe leuk deze is, je andere broeken zijn toch een beetje saai vind je niet?

Kleine gevechten

Ik besluit dat ik het bed uit moet. Als ik blijf liggen weet ik dat ik de broek ga bestellen. Ik kleed me aan en loop naar de keuken om een ontbijt te maken. Ga zitten aan de tafel en pak mijn telefoon erbij. Ik haal de broek uit de winkelwagen. Dit keer heeft mijn nieuwe verstand gewonnen van mijn oude verstand. Puur en alleen omdat mijn oude verstand geen ja kon antwoorden op de vraag van mijn nieuwe verstand: heb je deze broek nodig? Nee! 12 broeken is echt wel genoeg. Daar red ik het waarschijnlijk de rest van het jaar nog wel mee.

Meerdere keren per week heb ik dit soort gevechten in mijn hoofd. En altijd met dezelfde argumenten: maar je hebt dit nog niet, maar je verdient het, je doet het zo goed je mag jezelf best wel eens verwennen. En elke keer moet ik ervoor zorgen dat ik geen dingen koop die ik niet kan betalen. Elke keer moet ik met mijzelf in gevecht. Heb ik het nodig? Nee!! Achteraf voel ik me goed. Blij dat ik de kracht heb gevonden om het niet te doen. Maar het blijft moeilijk en het kost ontzettend veel energie. Al helemaal als je in gevecht bent met jezelf.

Donderdagochtend

Yes, een vrije dag! En een dag vol administratieve bezigheden. Account voor werk activeren, belastingaangifte doen, donorregistratie doorgeven enz. Een heleboel op de planning dus. De belastingaangifte doe ik als laatste aangezien ik er iedere keer niet door kom door drukte op de site, maar uiteindelijk is het gelukt! Ik pak mijn overzichten erbij en controleer de vooraf ingevulde gegevens. Zoals altijd klopt het als een bus en het meeste kan ik snel doorklikken aangezien ik helemaal geen geld heb en geen vermogen en geen beleggingen en geen kinderen en geen eigen huis etc.

En dan kom ik op een pagina die ik nog nooit gezien heb. Er staan een aantal jaartallen, de naam van mijn opleiding en een stuk tekst: basisbeurs niet omgezet in gift. Ik klik door, een beetje in shock en uiteindelijk verschijnt er een bedrag wat ik terugkrijg en die is torenhoog: €1427 krijg ik terug van de belastingdienst, maar ik voel mij niet echt blij.

Hoezo niet omgezet in gift? Ik heb toch nog een aantal maanden om mijn diploma te halen? Ik bel gelijk met de duo en sta meer dan een half uur in de wacht voordat ik word geholpen. Het meisje aan de andere kant klinkt heel aardig en gaat gelijk voor mij op onderzoek uit. En dan komen de woorden die behoorlijk rauw op mijn dak vallen: je had voor of op 30 september 2020 je diploma moeten halen. Dit betekent dat je de prestatiebeurs van €5746,75 en je OV van €5365,29 terug moet betalen. Dat is een totaalbedrag van €11.112,04 wat gewoon was kwijtgescholden als ik maar voor die datum mijn diploma had gehaald.

Ik ben stil en het meisje aan de telefoon heeft door dat ik dit niet had verwacht. Ze wilt mij graag helpen en komt vervolgens met een tip. Ze vertelt mij dat veel studenten een jaar uitstel hebben uitgevraagd via hun decaan vanwege de coronacrisis en zo dus 11 jaar de tijd hebben om een diploma te halen. Ik vraag haar wat ik moet doen. Heel simpel. De decaan op mijn school heeft formulieren. Ik moet contact opnemen met de decaan en deze formulieren invullen. En zo worden er wat extra administratieve taken toegevoegd aan mijn lijstje.

Grote gevechten

Ik ben in tweestrijd. Aan de ene kant krijg ik een enorm bedrag terug wat ervoor zorgt dat ik een groot deel van mij schuld bij mijn ouders kan aflossen. Aan de andere kant de verslagenheid dat ik zojuist er achter ben gekomen dat ik mijzelf €11.000 door mijn neus heb geboord. Na een emotionele achtbaanrit besluit ik positief te blijven. Als ik nu neerval in een negatieve gedachte spiraal dan vind ik voorlopig niet meer de motivatie om door te gaan met mijn opleiding, en met het blijven aflossen.

Ik deel het goede nieuws van de belastingdienst met familie en vrienden en iedereen is super blij voor mij. Dat werkt weer aanstekelijk en ik mail gelijk de decaan van mijn school met de vraag wat ik moet doen, en wat de voorwaarden zijn voor een jaar verlenging. Ik heb nog geen reactie gehad, maar ik moet positief blijven. Dat is de enige manier om gemotiveerd te blijven. 

Het eerdere gevecht wat ik deze week had tussen het wel of niet kopen van een broek voelt opeens heel klein aan. Nu moet ik kiezen. Kiezen tussen mijn nieuwe verstand en mijn oude. Val ik in oude patronen van uitstelgedrag waarbij ik elke tegenslag maandenlang moet verwerken of ga ik het gevecht aan en laat ik zien dat ik het kan. Niet alleen aan mijzelf, maar aan iedereen om mij heen.

Het is altijd in mijn gedachten. Mijn schuld weegt zwaar op mijn mentale gesteldheid. Dagelijks houd ik kleine en grote gevechten met mijzelf. Bij iedere koop twijfel ik. Bij ieder winkelbezoek of dat nou de supermarkt is of de Kruidvat moet ik met mijzelf in gesprek. Heb ik dit nodig? Voegt dit iets toe aan mijn leven? Kan ik het betalen? Wil ik het betalen? Het is vermoeiend, kost enorm veel energie en soms wil ik gewoon in bed blijven en die broek bestellen. Maar toch KIES ik ervoor om uit bed te stappen en de juiste beslissingen te maken.

Alle ”Mijn eigen schuld” Columns van Charina lezen? Dat doe je hier: Column: Mijn eigen schuld

Wil je zelf ook bezig met besparen? Lees hier tips om te besparen op je vaste lasten.

Op de hoogte blijven van nieuwe columns? Like ons op Facebook. Of volg Charina op Instagram.